geen vrolijk bezoekje…

Gisteren ging ik bij pappie op bezoek.
Vroeger ging ik bij hem op visite, nu ga ik op bezoek.
Het contact met hem is na zijn herseninfarct nogal eenzijdig.
Toen ik zijn kamer binnenging zat hij zoals gewoonlijk in zijn zetel.
Ook zijn mobiliteit is erg beperkt, enkele keren per dag verhuist hij van de zetel naar zijn stoel aan tafel om te eten en weer terug naar de zetel en na het avondeten gaat hij naar bed tot de volgende ochtend.

Ik klopte en deed de deur open, onmiddellijk draaide hij zijn gezicht in mijn richting en lachte alsof hij blij was om me te zien.
En toen ging het gesprekje als volgt:

Pappie: ha hallo, wat kom je doen, ik zat eigenlijk te wachten tot Doris zou arriveren.
Ze zou vandaag komen .
Ik: hoe Doris? Ik ben toch Doris.
Pappie: neen, neen, je begrijpt het niet, ik bedoel de échte Doris.
Ik: hoe bedoel je de echte Doris?
Pappie: nou ja, de echte.
Ik: wie is dat dan?
Pappie: jij weet dat toch wel, mijn dochter, ik heb maar één dochter.
Ik: maar pappie toch, ik kan je met de hand op het hart verzekeren dat ik de enige, echte en waarachtige Doris ben.
Je bloedeigen dochter.
Pappie: oh ja? Als jij het zegt.
Misschien was ik niet goed wakker en een beetje aan het dromen.

Het was absoluut geen vrolijk bezoek, dat kan ik je wel verzekeren.
Totaal van de kaart ging ik naar huis.