20032003…

Eenentwintig jaar geleden stierf mijn kind.

Je kind zien sterven is het ergste; wordt er altijd gezegd.
Valt daarover iets te vertellen?
Niet op papier, zoveel is zeker en ook niet op een scherm.
En toch …
Probeer ik het via een vleugje poëzie.

Natuurlijk hebben we geleden
maar zonder schuld en spijt.
Wij hebben het cliché gemeden
van zelfbeklag en zelfverwijt.
Het wrede lot kreeg ons niet klein.
En hoewel niet zonder pijn
kwamen we ons verlies te boven
(min of meer)

Jij kwam eruit op eigen kracht
En ik heb het zover gebracht,
door in jou te geloven.