afscheid nemen is nooit gemakkelijk…

Mijn mama noemde me vaak Doriske al was dat zeker geen gewoonte van haar.
Ik had niet zo’n moeder die iedereen ‘schat of schattebol’ noemde.
Ze gebruikte mijn troetelnaam niet zomaar.
Dan had ik meestal iets gedaan wat ze uitzonderlijk goed vond, of knap of slim, dan was ze die dag ook bijzonder goedgezind.
Haar keuze voor Doriske vond ik gewoon perfect.

Mijn vader gebruikte mijn koosnaampje ook maar eerder zeldzaam.
Mijn vader was ten eerste veel strenger dan mijn moeder en ten tweede de lat van zijn eisen torende op een eenzame hoogte.

De laatste keer dat mijn moeder mij Doriske noemde, lag ze op haar sterfbed, nu al 22 jaar geleden, dat weet ik nog goed.
Zorg goed voor jezelf Doriske! Dat waren haar laatste woorden tegen mij.

Mijn vader, zoals ik al zei, maakte in het verleden al minder gebruik van mijn troetelnaampje en nu al helemaal niet meer.
Mijn naam en mijn troetelnaam is hij kwijt of ze zitten ergens zeer diep verborgen in zijn grijze zone.
Dus moet ik nu afscheid nemen van mijn koosnaampje en dat vind ik moeilijk.
Soms zegt hij tegenwoordig tegen mij ‘mijn dochter’ en hoewel ik het niet graag hoor, kan ik ermee leven.
Maar soms zegt hij tegen mij: de dochter komt straks.
Wie is dat dan?
En dan moet ik toch even slikken.

Misschien vind je het flauw en kinderachtig van mij maar afscheid nemen van mijn koosnaampje valt me zwaar, ik kan oprecht verlangen om, al was het maar voor ene keer, opnieuw Doriske genoemd te worden.